همانند
گردش خون عمومی، گردش خون ریوی نیز از شبکه ای شامل شریان ها، آرتریول ها، مویرگ ها و وریدها تشکیل
شده است. غشاء نازک مویرگی ـ حبابچه ای حد فاصل مویرگ ها و حبابچه های ریوی را تشکیل می دهد که تبادل گازی از میان آن صورت می گیرد. بدین ترتیب دی اکسیدکربن از مویرگ ها به داخل حبابچه ها و اکسیژن از حبابچه ها به داخل مویرگ ها منتشر می شود. میزان جریان خون در
قسمت های مختلف ریه به
عوامل متعددی و در رأس آنها فشار نسبی اکسیژن آلوئول ها بستگی دارد، به طوری که قسمت های با تهویه بهتر خون بیشتری دریافت می کنند. به علت گستردگی شبکه مویرگ های ریوی و
اتساع پذیری عروق ریوی، مقاومت سیستم ریوی (مقاومت عروق ریوی یا
PVR ) تقریباً110 گردش خون
عمومی است. به همین دلیل سیستم ریوی می تواند افزایش های قابل ملاحظه جریان خون را
بدون افزایش یا با افزایش مختصر فشار ریوی تحمل کند. بنابراین با وجود شانت های داخل قلبی (مثل نقائص دیواره دهلیزی ) فشار ریوی می تواند ثابت باشد.
ریه دارای جریان خون دوگانه ای است. اگرچه شریان ریوی قسمت اعظم جریان خون ریوی را شامل می شود، اما ریه ها از طریق شریان های برونشیال نیز خون اکسیژن دار می گیرند. این عروق، وظیفه رساندن اکسیژن به خود
بافت ریه را به عهده دارند و به وریدهای برونشیال می ریزند. قسمتی از خون وریدهای برونشیال به داخل وریدهای ریوی می ریزد. بدین ترتیب به طور
طبیعی مقدار کمی از خون کم اکسیژن وارد جریان خون عمومی شده و
یک شانت فیزیولوژیک راست به چپ
طبیعی به وجود می آید. در وضعیت طبیعی، این شانت قابل توجه نیست و
تنها 1 درصد از کل جریان خون عمومی را تشکیل می دهد.
فیزیولوژی گردش خون عمومی
فیزیولوژی گردش خون کرونر
عملکرد قلب
فیزیولوژی گردش خون و چرخه قلبی
مسیر گردش خون
فیزیولوژی انقباض
نحوه عصب رسانی
مسیر گردش خون
سیستم هدایت الکتریکی
آناتومی میکروسکوپی و ظاهری
بازدید دیروز: 6
کل بازدید :108963
سایت دانشگاه علوم پزشکی زاهدان
پایگاه اطلاع رسانی سلامت ایرانیان
قلب و عروق پزشک آنلاین
انجمن جراحان قلب ایران
